İKÜ #özelgereksinimlibireyler ile…

İstanbul Kültür Üniversitesi evsahipliğinde, Kültür Noktası’nın davetlisi olarak; son günlerde çok konuşulan uzaktan eğitim ile hemen hiç konuşulmayan özel gereksinimli bireyler konularını, İletişim Tasarımı Bölümü Öğretim Üyesi ve #İKÜ #Farkındaysan Kulübü Akademik Danışmanı Ömür Kınay moderatörülüğünde konuşacağım…

Zamanı uygun olanları 30 Nisan 2020 perşembe (YARIN) saat 14:00’te, #Instagram @iku_farkindaysan hesabından canlı yayına beklerim…

İstanbul Kültür Üniversitesi’ndeyim…

İstanbul Kültür Üniversitesi evsahipliğinde, İKU MYO Turizm ve Otel İşletmeciliği Program Başkanı Pelin Tuna hocanın moderatörlüğünde gerçekleştirilecek #Covid-19 Sürecinde #Turizm Sektörü e-seminerinde #AdobeConnect üzerinden Umut Kaya ve Yusuf Cihan Süslü ile #eğitim başta olmak üzere, #turizm ve #etkinlik alanlarında “#Coronavirüs ile ileri mi gideriz, geri mi kalırız?” konusunda konuşacağım.

Bir aydır konuşanları dinledim; #çözüm getirmeyen, çekişmenin ötesine geçmeyen konuşulanlardan da sıkıldım. Ekonominin önemini bilen, insanın sayıdan fazla olduğuna inanan ve meselelere #farklı bakmak, #ezberbozmak gerek diyenlerdenseniz buyrun beklerim.

Beykent Üniversitesi TEMÖB konuşmam…

Beykent Üniversitesi evsahipliğinde, ‪#‎Solution‬ teması ile düzenlenen ve Türkiye’nin en büyük Endüstri Mühendisliği Öğrencileri Buluşması kabul edilen 41. TEMÖB etkinliğinde ‪#‎Uluslararası‬ ‪#‎EtkinlikYönetimi‬ konusunu ve bu alandaki deneyimlerimi “Çaresiz misiniz, yoksa çare siz misiniz?” başlığı altında paylaştım.

Etkinlik Yönetimi’nin bir çok alanda bilgili olmayı gerektirtiğini çünkü karşılaşılabilecek sorunlar bir o kadar çeşitli olduğunu anlattıp, deneyime dayalı  “çözüm” ipuçları verdim.

ACADEMIA.EDU sitesindeki sunum: https://www.academia.edu/21907937/Uluslararası_Etkinlik_Yönetiminde_çaresiz_misiniz_çare_siz_misiniz_

Açık Sınıf’ta ilk ders: Etkinlik Yönetimi…

geçen ay el sıkıştığım ve eğitimcileri arasında listelendiğim Açık Sınıf‘ta ilk dersim, #EtkinlikYönetimi. Profesyoneller kadar üniversiteye devam edenlerin de rahatlıkla katılabileceği 2 günlük benzersiz bir eğitim programı…
Bu eğitim ile katılımcılar; yaşamın her alanında iyi ve doğru iletişim kurmanın, yenilikçi düşünmenin, sorunların üstesinden gelmenin, dışa dönük olmanın, kendi kendine yetmenin, becerilerini geliştirme ve mükemmel bir esnekliğe sahip olmanın önemini keşfedecekler. Bu sayede pek çok kapının açıldığını görecek, güçlü bir kişilik edinme yolunda ilerleyebilecekler.

siz ne görüyorsunuz?

fotoğrafa bakıldığında söylenecek çok laf var aslında. gülüp geçmeden, işi muzipliğe dökmeden “alıcı gözle” bir daha bakın lütfen…
yaşamın vazgeçilmezleri arasında ilk sıralardaki yerini koruyan; biri iyimser, diğeri ise karamsar olan düalist/ikili bakış açısı ile “çok yazık” demek mümkün, “çok mutlu” da…
mesele, durumun tespitinden ziyade bu kelamı edenin yaklaşımında. bir anlamda bakan kişinin ne gördüğü, kendisinin ne olduğu’nda yatıyor…
kimileri bu fotoğraftakinin evsiz bir vatandaş olduğunu, dünya ile ilişiğini kestiğini hatta belki de sızmış olduğunu söyleyecektir. doğru olabilir. kişi şanssız olabilir, başarısız olabilir, yalnız olabilir, yoksul ya da yoksun olabilir. kişi açtır, açıkta kalmıştır. akla gelebilecek her tür olumsuzluk, eline geçirdiği buna benzer bir kişide vücut bulabilir. bunun örneklerine sıkça rastlarız günlük yaşamlarımızda. sakın “yok” demeyin, mutlaka vardır. görmüyorsak, bu bize ait bir başka sıkıntının alametidir.
kimilerine göre de sokakta kalmış ama sokakta kalmanın mahzunluğunu ustaca yenmiş, itilmişliği kendi kendine kurduğu dünyadan def etmiş bir adam oturmaktadır köşesinde. ayaklarını uzatmış, hafiften içi geçmiştir ve bir çoğumuzun kendi evinde bile olamadığı kadar rahattır. sokak, onun için ev’dir. duvar, başının altındaki yastıktır, yalnızlık, derin bir uykudur…
bir grafiti sanatçısının ironik çalışması olduğunu düşünen de çıkabilir, “evinizin herşeyi” sloganlı ikea reklamlarına marjinal bir yaklaşım olduğunu sananlar da olabilir.
bence bütün bu bakış açıları doğru olabilir. bana göre; içlerinden birine bile yanlış demek mümkün değildir. ancak bir değerlendirme yapılacaksa söz sırası o fotoğrafa bakan bakan gözde, gözün gördüğünü değerlendiren beyinde, o beyni besleyen gönüldedir…
samimiyetle merak ediyorum ve soruyorum, siz bu resimde ne görüyorsunuz?
a) yaşamda kaybetmiş biri
b) yoksunluğa direnen biri
c) kendi halinde mutlu biri
d) beni hiç ilgilendirmiyor!
e) düşünmek için süre gerekiyor
yanıtı (a) olanlar, “bu kadar acımasız olmayın, orada uzanmış ama yaşamı bırakmamış kişi siz de olabilirsiniz”… (b) diyenler, “sizinle aynı fikirdeyim”… (c) şıkkını seçenler, “sizi seviyorum, gönlünüz gani gani geniş olsun”… kararı (d) olanlar, “canınız sağolsun ama hiç olmazsa sonuncu seçeneği bir daha düşünseniz… ve son olarak de (e) seçeneğini tercih edenler, “teşekkürler, belki zaman içinde karar değiştirirsiniz”…
bu seçenekleri yeterli bulmayıp, kendi şıklarınızı da ekleyebilirsiniz. bu beni de ziyadesi ile memnun eder… anket yapacak değilim ama paylaşacağınız görüşlerinizin benim bakış açıma zenginlik katacağından eminim…

Eksiksiz olmuyor (mu?)

yaşamım boyunca hep eksikliklerle uğraştım…
çocuktum ufacıktım, boyu sıraya ancak yeten bir küçük çocuktum, eksik bilgilerim yüzünden eksik kalan notlarım ile boğuştum. sonra büyüdüm, ama yine eksiklerim yüzünden okulun “en gözde delikanlısı” olma fırsatı kaçırdım. ama ne notlarımın eksikliği, ne de kerşı cinsin ilgisinin eksikliği beni üzmedi, kendi kendime “nasıl olsa ileride olur” dedim…
ilk işime başladığımda bir çelimsiz çocuktum, nasıl olmayayım henüz 12-13 yaşlarındaydım, ilkokul bitmiş ve anadolu lisesi’nin hazırlık sınıfını tamamlamıştım. bu işim bir antika eşya satışı yapılan bir dükkandı, iyi bir oteldeydi. mesai ilk grupların check-out yaptığı 06:00’da başlar, yemeklerini yiyen otel misafirlerinin yatmadan önce lobby’de dolaştığı 23:00 sonrası biterdi. düzeni aksatmazdım ama içten içe farkındaydım ve kendi kendime “bu tempoya ne gücüm, ne de enerjim yeter” derdim…
üniversite sınavına girdiğim yıl, ilk kez iki basamaklı sınav uygulaması ile karşılaştım. yaşım eksik kaldığı için benden öncekilerin bir kez yaşadığı stres, benim karşıma tam iki kez çıktı. her iki sınavı da başardım ama notlarım eksik kaldığı için, çok heves ettiğim izmir yerine istanbul’u kazandım. ne yaşımın eksikliği, ne de aldığım notun eksikliği beni yıpratmadı, kendi kendime “nasıl olsa ileride telafi eder, tadını çıkarırım” dedim…
istanbul ün,versitesi, iktisat fakültesi’ndeki lisans eğitimim bitip uluslararası ilişkilerbölümü’nden mezun olduğumuzda, tüm dönem arkadaşımlarım ile birlikte double major-çift ana dal yaptığımızı da tesadüfen öğrendim. sonrasında yüksek lisans yapayım istedim, notlarım tuttu ama ilk yılın sonundaki günler ve geceler boyunca hazırlandığım ilk final sınavında “kapitalizmin şartları” sorulunca sabrım eksik kaldı. kağıdımı verdim, “yüksek lisans yapan birine lisans birinci sınıf vizesindeki soru sorulmaz” deyip çıktım. zaman içinde sildim attım kafamdan ama eksikliğini uzunca bir süre “çok derinden” hissettim, hatta eğitim durumumu soranlara bir kaç kez yüksek sesle “yüksek lisanstan terk” dedim…
okulu milattan öncede bırakınca kendimi bulunmaz hint patiskası gibi hissettim, pek bi’önem verdiğim iş dünyama kendimi maksimum kaptırdığım yıllarda hep zamanımın ne kadar eksik kaldığından yakındım. günde 8 saat çalışanlara bakıp, samimiyetle kendi geleceklerinden çaldıklarını düşündüm. inanılmaz ama yıllarca “en az 16 saat çalışmak gerek” türküsünü söyledim. zaman içinde bunun da yanlış ve eksik olduğunun farkına vardım, kendi kendime gizlice itiraf ettim…
arkadaşlarım, akranlarım 10-12 saat uyurken, hatta haftasonlarında bu süreyi 16-18 saate çıkarırken yine 5-6 saatlik uykum ile onlardan eksik kaldım. fazla uykunun zararları konusunda doktora yapacak kadar bilgi edindim ama bir de bakmışım ki bol uykuyu sevenler için gecemi gündüzüme katmışım yıllarca. bu kadarı da fazlaydı, kendi kendime “pes” dedim…
hem okudum, hem çalıştım. zaman kıttı. iktisat fakültesi’nin uluslararası ilişkiler bölümü’nde okurken sırası ile önce türk haberler ajansı’nda, sonrasında da nokta dergisinde çalıştım. zaman yetmiyordu. türk haberler ajansı’ndaki işim, şirket hiyerarşisi içinde office-boy’un altındaydı, onun bastığı haber bültenlerini sokakta kapı kapı dolaşıp dağıtırdım. zaman hep eksik kalırdı. nokta büyük fırsattı genç bir delikanlı için ama zamanım yetmezdi, gece yarısından önce çıkamazdım ercan arıklı’nın yönettiği nokta dergisi binasından. bana göre herşey doğruydu ama bir şey, hatta bir çok şey eksikti. en çok da yol kenarındaki bir cafe’de içilen kahve keyfi eksikti. bunları düşündüğümde kendi kendime, “şımarma” derdim ama bu eksik, sonraki yıllarda bile içime dert olmaya devam etti…
ilk genel müdür yardımcısı ünvanımı aldığımda ayaklarımı yerden kesmişti, “fazlasıyla hak ettiğim” söylendi. “madem hak ettim, neden fazlası değil” demek aklıma bile gelmedi.
geçen binyılda, yabancı ortağı olmayan ve üstüne üstlük hizmet sektöründe olan bir şirketin cirosunun milyon doları aşması pek alışılmış bir durum değildi. bir değil tam beş milyon dolar eşiğinin aşılmasında kilit rol oynadım. geçtim beş bin liralık primi, beş saniye ayrılıp da “teşekkür ederiz” bile denmedi. “hevesim kursağımda kaldı” demiyeyim ama içimde bir kez daha büyük bir şey eksik kaldı…
20’li yaşlar, 30’lu yaşlar, 40’lı yaşlar hızla geçti… hiç bir eksiğim yok, her yaşın hakkı tamam diyordum. üstlendiğim her işin hakkını verdim diyordum. başımı kaldırınca ve farklı bir açıdan bakınca epeyce eksiğim olduğunu fark ettim, içim burkuldu. daha önce de olduğu gibi kendi kendime kızdım, kocaman bir “pes” dedim…
bugün-yarın 50 olacağım…
daha sonra 60, olur mu olmaz mı bilmiyorum…
40 küsur yıl insanı yoruyor, 50’lerde bunu telafi edecek güç olacak mı bilmiyorum…
birinci bahar’dan kimse bahsetmiyor ama ikinci bahar dillere pelesenk. gülüp geçiyorum kendi kendime, “hayırlısı” diye ağzımda geveliyorum. insan ister hiç bir şeyin eksik olmadığı anları, hatta uzunca bir zamanı ve mümkünse de yılları. bazen oluyor, bazen olmuyor ama bir şeyler hep eksik kalıyor.
60’lar yeni bir şeyler getirir de eksikleri giderir mi hakikaten kestiremiyorum. kimi çağdaşlarım 70’lerinden, 80’lerinden bahsediyor. planlarını anlatıyor. daha eğitimi süren çocuklarından bekledikleri torunlardan söz ediyorlar. yolları açık olsun. gönüllerine yakıştırdıkları, gerçekleri olsun elbette. kendi adıma, kendi payıma bu konuda da eksik olduğumun altını çizmeliyim. takvim yapraklarımın eksik olmasında değil sorun, daha derinde… bir başka eksik’te…
zaman eksik…
mekan eksik…
sağlık eksik…
huzur eksik…
bilgi eksik…
para eksik…
özetle ağız tadı eksik…
bu yazıyı yazarken, eksikleri sıralayıp “nasıl gideririm” sorusuna yanıt aramaktı niyetim. sanırım bu da bir başka eksik oldu…
şu eksikler bir bitse… yaşamın bir döneminde de eksik’ler ile uğraşmasam…
öyle bir zaman geldiğinde o kadar mutlu olacağım ki, geride kalan kimi eksikleri bile görmeyeceğim, görmezden geleceğim…
dilerim öyle bir zaman vardır, dilerim o dönem gelsin…
“eksiksizlik, ütopyadır” mı dedi biri uzaktan…
çeneni kapat arkadaş, bir ümidim var onu da tüketme bari…
belki vardır…
bakın bu bir fincan kahvenin hiç bir eksiği yok…

görünüm mükemmel, tadı yerinde, sıcaklığı kıvamında, üstelik de durduğu yerde başlı başına bir mutluluk kaynağı…
kahve de özlenir mi, özlenirmiş… can çeker mi, hem de çok fena çekermiş…

SÖZ UÇAR, YAZI KALIR 18

derslerine girdiğim öğrencilerim bilirler, olabildiği kadar dersin içeriğine uygun hatta dersin özeti sayılabilecek güçlü ifadeleri sık sık paylaşırım. bunlar genelde latince olur, snop’luktan değil ama güçlü bir kültürün çıktısı da o güce paralel oluyor elbette.
geçtiğimiz günlerde rastladığım “ab ovo usque ad mala” sözü beni uzun uzun düşünmeye itti. ingilizcesi “from egg to apple” yani “yumurtadan elmaya”… ilk okuyuşta hiç bir anlam ifade etmiyor ama yumurtaya yüklenen anlamın doğum ve yaratılış ile bir başlangıç olduğu ipucundan hareket edecek olursak, lafın kalan kısmınında bir bu kadar anlam yüklü olmasına şaşırmamak gerek! elma, bitişi ifade ediyor, ölüm anlamına geliyor… bu sembolizmaya ilk kez rastlıyorum… elma bir son’muş…
güne yumurta yiyerek başlayan ve genelde gece yarısından önce de elma dişlemeyi seven birisi olarak doğrusu doğuşu ve bitişi 24 saat içinde tattığımı hiç düşünmemiştim…

EMT Event TV

yıllar öncesine ait bir hayaldi bu projem de, tıpkı diğerleri gibi…
ilk kez 1999 yılında üzerinde çalışmaya başladığım “sanal tv” tam bir çılgınlıktı ama epey mesafe kat etmiştim. sonraki yıllarda içerik üzerine yoğunlaştım ve 2011 yılında projemi “event tv” olarak revize ettim. ciddi ciddi planlarını yaptım, programlarını tamamladım… iyi bir projeydi ve sunduğum herkesin hoşuna gitti ancak bütün bunlar gereken finansmanı sağlamama yetmedi. projeyi yeniden canladırabilecek gücüm olduğunda da önceliklerim değişmişti.
ama bugün ilk attığım tohumların hasadı hazır… on küsur yıllık, üzerine biraz toz tutmuş, hatta hafifçe köhnemiş bu proje, günümüzün hızla gelişen teknoloji çözümlerinin de katkısı ile devrede…
EMT Event TV pek yakında…

NestNet

Pazarlama ve iletişim deneyimi ile yaratıcılığın harmanlanıp, e-yarın teknolojileri ile özgün çözümlerin buluştuğu sıradışı bir yönetim becerileri dünyası…

NestNet, ayrılmaz bir bütün oluşturan pazarlama ve iletişim konularının yanısıra algılama yönetimini de kapsayan, tüm hizmetlerin planlanma ve yönetimine odaklı bir yapıdır. Alanlarında öncü olan şirketleri ve deneyimli coach’ları ile NestNet, müşterilerinin değişen hedefleri ve farklılaşan iş ortamları için gerek duyulan danışmanlık hizmetlerini sağlar.

Deneyimli coach’ları ve ‘genç’ çalışanlarının verdiği güç ile NestNet kavram geliştirmekten, özel olay yaratma ve yönetme, doğru mesajın doğru hedeflere ulaştırılması için iletişim planı hazırlamaya odaklı işlevleri ile servis verdiği kuruluşların kendi pazarlarındaki rekabet gücünü arttırarak destek sunar.

Eğer ‘özgün’ olanı arıyorsanız, yaratıcı tarafı ağır basanı keşfetmenin peşindeyseniz ve bunun heyecan verici olmasını arzuluyorsanız doğru yoldasınız! Devam edin, NestNet yolunuzun üzerinde… www.turkkusu.com